Ба ҳар даврон бинои оила ду шаҳсутун дорад.
Барои мо падару модар азизу муътабар бошад.
Агар фарзанд бошад мевае аз умри инсон,
Падар. модар дар оила бо ҳам ширу шакар бошад.
Агар чӣ қадри модар баҳри инсон бе баҳо бошад,
Падар аз сар равад, модар ба мисли мушти пар бошад.
Бе сабаб онҳоро шаҳсутуни хона наномидаанд.
Охир, падару модар аз рӯзи азал фарзандро бо сад умеду орзу ба воя мерасанд. Бо як роҳи дурустӣ зиндагӣ пеш мебарад. Бе падар бе модар зиндагӣ маъне надорад, зиндагӣ гардишҳои зиёде дорад. Агар ман як шабонарӯз аз модарам дӯр бошам зиндагӣ бароям пучу бе маъне метобад, дунё дар назарам тангу торик менамояд.
